Temperature difference
2023 –
Temperature difference is a collaborative
project together with scientist as a part of Fundamentalz. Toshiaki Ichinose is a senior research scientist
at National Institute for Environmental Studies in Japan. Hiroi and Ichinose
seek various future scenarios related to climate changes from art and
science perspective. Participants of Fundamentalz
2023 have public talks, lectures and exhibition through 2023 and 2024.
In 1990, Ichinose and his team published the future scenario research at UNESCO, aiming to predict what would happen in 2005, 2010, 2020, 2030 and 2050. Based on the point of present, he has verified what had happened. Hiroi wrote a science fiction short story reflecting on the present from the perspective of the year 2100, focusing on the disparity in people's attitudes toward environmental issues.
Concept, Research and Development: Kumi Hiroi and Toshiaki Ichinose Supported by: Fundamentalz Project Management Asako Hasegawa
Concept, Research and Development: Kumi Hiroi and Toshiaki Ichinose Supported by: Fundamentalz Project Management Asako Hasegawa
1 augustus 2020, 6:00uur
Zonlicht filtert door de gordijnen en werpt gevlekte patronen op de vloer.
Ik hoorde onlangs ergens dat "komorebi" een uniek Japans woord is. Er
lijkt geen equivalent Engels woord voor te zijn; het wordt beschreven als
"het zonlicht dat door de bladeren van bomen filtert." Het uitdrukken
van niet-bestaande woorden is best een uitdaging. Ook al kan ik me het gevoel
van komorebi voorstellen, het verwoorden ervan is enigszins moeilijk. Als er
toch maar één woord was om dat gevoel van ruimte over te brengen, met bladeren
die zachtjes wiegen, licht dat door kieren stroomt, en licht en schaduw die
samen dansen alsof ze een geheime grap delen.
Dun oranje licht filtert door de katoenen gordijnen. Hierdoorheen
staar ik vaag naar de schaduwen van bladeren. Ik heb vanochtend een
vergadering en vanmiddag een lezing te geven. Ik moet me haasten. De
temperatuur van vandaag is niet bijzonder hoog. Het zou heel aangenaam moeten
zijn.
Ik schuif mijn voeten onder de oranje beddenlakens vandaan en loop naar de
keuken. Ik schenk oranje melk in een oranje kop en drink het snel op. Ik merk
dat we geen ontbijtgranen meer hebben.
Alles om me heen is vandaag oranje. Ik ben er mijn hele leven al door
omgeven, dus ik ben eraan gewend geraakt. Oranje borden, oranje sokken, oranje
tandpasta. Technisch gezien zijn mijn omgevingen altijd oranje, maar de tint
verandert dagelijks. Er is een kleurverloop, van diep paars naar paarsroze,
rood, oranje en geelachtige tinten. Hoe warmer het wordt, hoe meer het naar
geel neigt, en hoe koeler het wordt, hoe meer paars. Zelfs als ik af en toe de
kans heb om dit uit te leggen, betwijfel ik of iemand de sensatie precies
begrijpt, net zoals het woord "komorebi." Maar het is wel zo: ik kan
temperatuur met mijn ogen zien.
1 augustus 2100, 10:00 uur
Ze schakelde de studiolampen in en wierp een blik op de planten door het
raam. Ze had onlangs haar werkplek herschikt zodat ze rechtstreeks op het groen
kon kijken. Door het gedeeltelijk geëtste glas leken de planten terug te kijken
naar haar. Vanuit haar positie kon ze een vaag groenachtige tint tot ooghoogte
zien, en daarboven, duidelijk overlappende bladeren. Er waren bladeren met een
donkere gekartelde rand die lichtgroene ronde blaadjes, en sommige strekten
zich recht omhoog. Een moment lang staarde ze naar de contouren van groen en
mompelde ze iets over de vermeende voordelen voor de ogen.
Haar lichaam voelde traag aan door de verstikkende hitte van opeenvolgende
dagen. Was de temperatuur weer gestegen? Ze was moe van het temperatuurverschil
tussen binnen en buiten. Vandaag wilde ze het script afmaken... Terwijl ze de
score ging controleren, keek ze naar de cijfers voor haar. De kleine vreugde
die ze voelde bij het kijken naar het groen spatte als een ballon uit elkaar.
45.1. De beschikbare energiepunten werden in holografie weergegeven... Het
zou waarschijnlijk onmogelijk zijn om dit script voor het einde van de maand af
te maken met deze punten. Het was drie maanden geleden dat ze een bericht
ontving van een gerespecteerde regisseur die haar vroeg om een script te
schrijven over het thema "het onzichtbare". Tot vorige week ging het
goed met haar punten. Had het toegeven aan vlees vorige week haar punten
beïnvloed? Of was het overwerken, overproductie? In een ogenblik reflecteerde
ze op haar daden van vorige week.
In haar land werden de dagelijkse punten die beschikbaar waren voor
individuen bepaald op basis van hun sociale bijdrage. Iedereen kreeg een
minimumaantal punten toegewezen om een basisleven te kunnen leiden. Wat precies
het absolute minimum was, was echter niet duidelijk. Veel mensen, inclusief
zijzelf, waren ontevreden over dit systeem, maar ze accepteerden het als een
feit van het leven sinds hun geboorte. Ze had respect voor haar ouders die veel
punten hadden uitgegeven om haar via dit puntensysteem ter wereld te brengen.
Veel mensen hadden zelfs niet het recht om kinderen te krijgen. Het was
allemaal om de wereldbevolking te verminderen. Ze staarde vol wrok naar de
score. Het groen buiten het raam baadde in het duizelingwekkende zonlicht.
1 augustus 2020, 15:00 uur
"Mam, denk je dat het beter is om anderen niet te vertellen dat ik bij
temperaturen kleuren zie?"
Dit was een vraag die ik vaak aan mijn moeder stelde als kind. Meestal gaf mijn
moeder geen direct antwoord op deze vraag, maar ze luisterde zorgvuldig naar
me. Ze zou zeggen dat het aan mij was om te beslissen, afhankelijk van de tijd,
plaats en persoon.
Wanneer ik mijn gezichtsvermogen aan mensen moet uitleggen, vat ik het
samen als een soort kleurenblindheid waarbij ik kleuren zie die geassocieerd
zijn met temperaturen. Aangezien de gemiddelde lichaamstemperatuur van een mens
rond de 37 graden Celsius ligt, lijkt het voor mij oranje. Als iemand zich op
een koude plek bevindt en bijvoorbeeld geen handschoenen draagt in de sneeuw,
zouden zijn anden ongeveer 20°C zijn, waardoor ze blauwpaars lijken. Door het gebruik van de woorden 'kleurenblindheid' of
'kleurenzwakte' lijken mensen mijn uitleg te begrijpen. Een vriend van mij knikte goedkeurend
en zei: "Dus daarom is je gevoel voor mode zo origineel." Wanneer ik
praat over het zien van temperaturen, vragen mensen vaak of ik ook de beweging
van de wind kan zien, zich afvragend of temperatuur en windrichting
gecorreleerd zijn. Hoewel wind geen kleur heeft, neem ik de
temperatuurveranderingen die zij met zich meebrengt visueel waar. Bijvoorbeeld,
wanneer ik voor een ventilator sta op een vochtige zomerdag, voel ik de warmte
weggetrokken worden door de wind. De huidtemperatuur daalt geleidelijk in een
gradiënt van oranje, rood en blauw.
Er zijn dingen in de wereld die mensen willen zien en dingen die ze niet
willen zien. Gewoonlijk kunnen dingen die mensen niet willen zien opzettelijk
worden vermeden. Echter, vanwege mijn perceptievermogen zijn er dingen die ik
zie, zelfs als ik dat niet wil. Toen mijn oma verdronk en stierf toen ik een
kind was, was ik verbijsterd toen ze blauw werd. Tegen de tijd dat we naar de
plek snelden, was het te laat en ze veranderde langzaam in diep paars voor onze
ogen. Mijn hartslag weerklonk met die paarse kleur, en ik dacht dat mijn ogen
zouden barsten van de komende kleur en emotie, dus sloot ik ze.
1 augustus 2100, 17:00 uur
Er begon een lichte regen te
vallen, maar ze merkte het niet eens op. Misschien werd haar focus op het script intenser door de
beperkte energiepunten. De weersverwachting van vandaag had geen regen
voorspeld, en het zou waarschijnlijk toch snel stoppen. Kleine druppeltjes
klampten zich vast aan het oppervlak van het raamglas, trillend terwijl ze
langzaam naar beneden sijpelden.
---
Vriend:
"Je hebt natuurkunde gestudeerd op de universiteit, toch?"
Meteoroloog:
"Ik heb natuurkunde gestudeerd op de universiteit, en meteorologie in de
graduate school."
Vriend:
"Krijg je boze telefoontjes als de weersvoorspelling fout is? Klinkt
stressvol." Meteoroloog: "Voorspellingen zijn voorspellingen, dus ze
zijn niet altijd accuraat. Ik denk dat het niet alleen vereist dat je de
essentie logisch kunt begrijpen op basis van natuurkundige wetten, maar ook
enige flexibiliteit in perceptie. Er is niet altijd een definitief
antwoord."
---
Ze probeert de
regels van de meteoroloog uit het script hardop te zeggen. Na het werk ontmoet de
meteoroloog een oude vriend van de universiteit en praten ze over hun recente
leven terwijl ze drankjes drinken in een nabijgelegen izakaya bij het station.
De setting is in de jaren 2020, 80 jaar voor het heden, in een wereld voordat
menselijke houdingen ten opzichte van het milieu zichtbaar werden en zonder
onze kennis werden geïmplementeerd in de samenleving, zoals vandaag de dag het
geval is. Ze leidden een leven zonder de beperkingen van milieuaspecten zoals
we die in onze werkelijkheid zagen. Ze gingen waar ze wilden, aten wat ze
lekker vonden en kochten wat ze wilden. Hoewel niet zo
ernstig als nu, komen zware regens en overstromingen als gevolg van de
opwarming van de aarde vaak voor. Ze zien echter milieu- protesten en
demonstraties op tv als iets wat in "andere landen" gebeurt.
---
Meteoroloog:
"Herinner je je de zware regenval in Hokkaido?"
Vriend:
"Hmm, wanneer was dat? Ongeveer 20 jaar geleden? Het was een
recordbrekende stortbui in Sapporo, toch? Recordbrekend... Dat heb ik de
laatste tijd vaak gehoord." Meteoroloog: "Mijn grootmoeder overleed
tijdens die korte maar intense regenval. De tijd vanaf het instorten van de
Toyo-rivierdijk tot aan de overstroming van de stad was korter dan
verwacht. De vertraagde waarschuwingen droegen ook bij aan de uitgebreide
schade. Dat is wat mijn interesse in dit vakgebied heeft aangewakkerd."
Vriend:
"Ik snap het..."
---
"Het is
bijna tijd om te stoppen met werken, anders zal de score dalen," roept ze
naar haar assistent. "Juist, laten we de verlichting veranderen naar een
ontspannende kleur om je humeur te verbeteren," antwoordt de assistent, en
het licht verschuift naar een warme oranje tint terwijl de gordijnen sluiten.
1 augustus 2020, 22:00 uur
Het lijkt erop
dat ik vergeten ben de gordijnen te sluiten toen ik het huis verliet. Ik doe de
lampen in de kamer aan en merk het op. Ik schenk bruiswater uit de koelkast in
een glas en drink het in één teug leeg. Ondanks dat ik vanavond een paar
drankjes heb gehad, voelt mijn hoofd vreemd helder aan. Het samenzijn met oude
vrienden van de universiteit doet me beseffen hoezeer ik en de omgeving om me
heen zijn veranderd. Door vele herhaalde keuzes bevind ik me ver weg van waar
ik begon. Ik schenk mezelf nog een glas water in. De student die ik ooit was,
is nu de persoon die verantwoordelijk is voor het geven van publiekslezingen.
Als
meteoroloog word ik soms gevraagd lezingen te geven over de impact van de
opwarming van de aarde. Meestal is het de lokale overheid die me als specialist
vraagt om de zorgen van burgers aan te pakken. Het gaat om een burgerlijke
lezing van ongeveer twee uur. Ik leg de extreme klimaatveranderingen uit, de
stijging van de zeespiegel en de ecologische gevolgen veroorzaakt door de
opwarming van de aarde, die het gevolg is van de toename van broeikasgassen in
de atmosfeer als gevolg van activiteiten zoals het verbranden van fossiele
brandstoffen en ontbossing. Daarnaast introduceer ik aanpassingsmaatregelen aan
de opwarming van de aarde, zoals stedelijke planning en woningbouw afgestemd op
de klimatologische omstandigheden van de plaatselijke omgeving, en rampenbestrijding
voor gebeurtenissen zoals tyfoons.
Er volgen altijd levendige
discussies, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik niet geloof dat een meerderheid van de burgers
deelneemt aan dergelijke activiteiten. De deelnemers zijn meestal welgestelde
individuen die de luxe van tijd hebben. Kunnen mensen die bezig zijn met hun
eigen zaken wel aandacht besteden aan de langzame maar gestage voortgang van de
opwarming van de aarde en de wereldwijde klimaatveranderingen? Ondanks
incidenten zoals gevallen van hittestress die leiden tot ziekenhuisopname en
natuurrampen zoals tyfoons dicht bij huis zijn, wordt er verrassend weinig
verbinding gemaakt met de door de mens veroorzaakte klimaatcrisis. Op een dag
dringt het tot me door hoe ver we zijn gekomen.
1 augustus 2020, 22:00 uur
Ze sluit haar ogen en denkt na over de meteoroloog. Hij neemt intuïtief
temperatuur visueel waar. Hierdoor ervaart hij de wisseling van seizoenen
dieper. Hij vindt de wereld prachtig. Echter, veel mensen ervaren de wereld die
hij ziet als vertroebeld door kleurenfilters. Hij maakt zich er niet druk om.
Hij kan zich een wereld voorstellen en ervan genieten die hij zelf niet visueel
kan waarnemen. Toch voelt hij zich ook angstig. Hoewel hij sinds zijn
kindertijd gewend is om temperatuurverschillen in real-time visueel waar te
nemen, roept het nog steeds stress op. Hij voelt zich vervreemd door iets te
zien, terwijl anderen doen alsof het niet bestaat.
Waarom proberen mensen niet om het onzichtbare te zien? Bestaat het
onzichtbare niet? Dat kon niet waar zijn. Zelfs al is haar assistent, die het
licht in de kamer veranderde naar zacht licht, onzichtbaar voor het oog, ze kan
nog steeds haar stem horen. Ze bestaat ergens, verbonden met haar. In het heden
van 2100 zijn weersvoorspellingen haar stem. Alle weersinformatie wordt
geanalyseerd door kunstmatige intelligentie, geoptimaliseerd in samenwerking
met demografische en economische gegevens, en aan haar doorgegeven. Maar onlangs zag ze nieuws over menselijke
meteorologen die met unieke, interessante ideeën naar voren brachten. En die
ideeën kwamen dus niet uit de gebruikelijke kunstmatige intelligentie voor. Als
dit geen nep nieuws was gaf het wel te denken. Dan zou je menselijke
intelligentie als ‘superieur’ in de markt kunnen zetten. Het duizeltde haar.
Ze sluit haar ogen opnieuw en stelt zich de wereld voor zoals de
meteoroloog die ziet. Een gradiënt van geel, oranje, rood, blauw en paars.
1 augustus 2020, 6:00uur
Zonlicht filtert door de gordijnen en werpt gevlekte patronen op de vloer. Ik hoorde onlangs ergens dat "komorebi" een uniek Japans woord is. Er lijkt geen equivalent Engels woord voor te zijn; het wordt beschreven als "het zonlicht dat door de bladeren van bomen filtert." Het uitdrukken van niet-bestaande woorden is best een uitdaging. Ook al kan ik me het gevoel van komorebi voorstellen, het verwoorden ervan is enigszins moeilijk. Als er toch maar één woord was om dat gevoel van ruimte over te brengen, met bladeren die zachtjes wiegen, licht dat door kieren stroomt, en licht en schaduw die samen dansen alsof ze een geheime grap delen.
Dun oranje licht filtert door de katoenen gordijnen. Hierdoorheen staar ik vaag naar de schaduwen van bladeren. Ik heb vanochtend een vergadering en vanmiddag een lezing te geven. Ik moet me haasten. De temperatuur van vandaag is niet bijzonder hoog. Het zou heel aangenaam moeten zijn.
Ik schuif mijn voeten onder de oranje beddenlakens vandaan en loop naar de keuken. Ik schenk oranje melk in een oranje kop en drink het snel op. Ik merk dat we geen ontbijtgranen meer hebben.
Alles om me heen is vandaag oranje. Ik ben er mijn hele leven al door omgeven, dus ik ben eraan gewend geraakt. Oranje borden, oranje sokken, oranje tandpasta. Technisch gezien zijn mijn omgevingen altijd oranje, maar de tint verandert dagelijks. Er is een kleurverloop, van diep paars naar paarsroze, rood, oranje en geelachtige tinten. Hoe warmer het wordt, hoe meer het naar geel neigt, en hoe koeler het wordt, hoe meer paars. Zelfs als ik af en toe de kans heb om dit uit te leggen, betwijfel ik of iemand de sensatie precies begrijpt, net zoals het woord "komorebi." Maar het is wel zo: ik kan temperatuur met mijn ogen zien.
1 augustus 2100, 10:00 uur
Ze schakelde de studiolampen in en wierp een blik op de planten door het raam. Ze had onlangs haar werkplek herschikt zodat ze rechtstreeks op het groen kon kijken. Door het gedeeltelijk geëtste glas leken de planten terug te kijken naar haar. Vanuit haar positie kon ze een vaag groenachtige tint tot ooghoogte zien, en daarboven, duidelijk overlappende bladeren. Er waren bladeren met een donkere gekartelde rand die lichtgroene ronde blaadjes, en sommige strekten zich recht omhoog. Een moment lang staarde ze naar de contouren van groen en mompelde ze iets over de vermeende voordelen voor de ogen.
Haar lichaam voelde traag aan door de verstikkende hitte van opeenvolgende dagen. Was de temperatuur weer gestegen? Ze was moe van het temperatuurverschil tussen binnen en buiten. Vandaag wilde ze het script afmaken... Terwijl ze de score ging controleren, keek ze naar de cijfers voor haar. De kleine vreugde die ze voelde bij het kijken naar het groen spatte als een ballon uit elkaar.
45.1. De beschikbare energiepunten werden in holografie weergegeven... Het zou waarschijnlijk onmogelijk zijn om dit script voor het einde van de maand af te maken met deze punten. Het was drie maanden geleden dat ze een bericht ontving van een gerespecteerde regisseur die haar vroeg om een script te schrijven over het thema "het onzichtbare". Tot vorige week ging het goed met haar punten. Had het toegeven aan vlees vorige week haar punten beïnvloed? Of was het overwerken, overproductie? In een ogenblik reflecteerde ze op haar daden van vorige week.
In haar land werden de dagelijkse punten die beschikbaar waren voor individuen bepaald op basis van hun sociale bijdrage. Iedereen kreeg een minimumaantal punten toegewezen om een basisleven te kunnen leiden. Wat precies het absolute minimum was, was echter niet duidelijk. Veel mensen, inclusief zijzelf, waren ontevreden over dit systeem, maar ze accepteerden het als een feit van het leven sinds hun geboorte. Ze had respect voor haar ouders die veel punten hadden uitgegeven om haar via dit puntensysteem ter wereld te brengen. Veel mensen hadden zelfs niet het recht om kinderen te krijgen. Het was allemaal om de wereldbevolking te verminderen. Ze staarde vol wrok naar de score. Het groen buiten het raam baadde in het duizelingwekkende zonlicht.
1 augustus 2020, 15:00 uur
"Mam, denk je dat het beter is om anderen niet te vertellen dat ik bij temperaturen kleuren zie?" Dit was een vraag die ik vaak aan mijn moeder stelde als kind. Meestal gaf mijn moeder geen direct antwoord op deze vraag, maar ze luisterde zorgvuldig naar me. Ze zou zeggen dat het aan mij was om te beslissen, afhankelijk van de tijd, plaats en persoon.
Wanneer ik mijn gezichtsvermogen aan mensen moet uitleggen, vat ik het samen als een soort kleurenblindheid waarbij ik kleuren zie die geassocieerd zijn met temperaturen. Aangezien de gemiddelde lichaamstemperatuur van een mens rond de 37 graden Celsius ligt, lijkt het voor mij oranje. Als iemand zich op een koude plek bevindt en bijvoorbeeld geen handschoenen draagt in de sneeuw, zouden zijn anden ongeveer 20°C zijn, waardoor ze blauwpaars lijken. Door het gebruik van de woorden 'kleurenblindheid' of 'kleurenzwakte' lijken mensen mijn uitleg te begrijpen. Een vriend van mij knikte goedkeurend en zei: "Dus daarom is je gevoel voor mode zo origineel." Wanneer ik praat over het zien van temperaturen, vragen mensen vaak of ik ook de beweging van de wind kan zien, zich afvragend of temperatuur en windrichting gecorreleerd zijn. Hoewel wind geen kleur heeft, neem ik de temperatuurveranderingen die zij met zich meebrengt visueel waar. Bijvoorbeeld, wanneer ik voor een ventilator sta op een vochtige zomerdag, voel ik de warmte weggetrokken worden door de wind. De huidtemperatuur daalt geleidelijk in een gradiënt van oranje, rood en blauw.
Er zijn dingen in de wereld die mensen willen zien en dingen die ze niet willen zien. Gewoonlijk kunnen dingen die mensen niet willen zien opzettelijk worden vermeden. Echter, vanwege mijn perceptievermogen zijn er dingen die ik zie, zelfs als ik dat niet wil. Toen mijn oma verdronk en stierf toen ik een kind was, was ik verbijsterd toen ze blauw werd. Tegen de tijd dat we naar de plek snelden, was het te laat en ze veranderde langzaam in diep paars voor onze ogen. Mijn hartslag weerklonk met die paarse kleur, en ik dacht dat mijn ogen zouden barsten van de komende kleur en emotie, dus sloot ik ze.